فيلم سينمايي «فراري» در ظاهر داستان دختر شهرستاني (گلنار) است كه در حسرت عكس گرفتن با ماشيني گران قيمت؛ به پایتخت کشور عزیزمان ایران مي آيد و در اين مسير با ا
عليرضا داوودنژاد: «فراری» مرثیه ای جهت آرزوی بزرگ های بزرگ است
عبارات مهم : زندگي
فيلم سينمايي «فراري» در ظاهر داستان دختر شهرستاني (گلنار) است كه در حسرت عكس گرفتن با ماشيني گران قيمت؛ به پایتخت کشور عزیزمان ایران مي آيد و در اين مسير با اتفاقات متعددي روبه رو مي شود؛ ولی در باطن «فراري» داستان انبوه جواناني را روايت مي كند كه با محروميت زندگي مي كنند و تحت تاثير امواج سنگين تبليغات ماهواره و شبكه هاي مجازي هستند. درواقع گلنار نماينده جواناني است كه در حسرت رسيدن به آرزوهاي بزرگ هستند و حتي ممكن است دست به ماجراجويي هاي خطرناك بزنند. اين فيلم به شايستگي و درستي به تحليل مي پردازد و تصويري درست از دغدغه هاي بعد ذهن جوانان ارايه مي دهد و به مخاطب و خانواده ها نهيب مي زند.
«فراري» در جشنواره فيلم فجر با تمجيد و تحسين منتقدان همراه بود. اين فيلم از جشنواره سي و پنجم فيلم فجر چهار سيمرغ بلورين بهترين بازيگر نقش اول مرد (محسن تنابنده)، بهترين فيلمنامه (كامبوزيا پرتوي)، بهترين صدابرداري (پرويز آبنار) و جايزه ويژه هيات داوران (عليرضا داوود نژاد) دريافت كرد.
به بهانه انتشار نسخه ويديويي اين فيلم در شبكه نمايش خانگي با عليرضا داوودنژاد گفت وگويي انجام داديم كه پيش روي شماست.
جناب داوودنژاد سينماي ايران دوره اي را پشت سر مي گذارد كه به جرات مي توان گفت فقر فيلمنامه يكي از نكات مشهود و بارز توليدات سينمايي هست. گهگاه ديده مي شود فيلم ها به لحاظ ساختاري از انسجام خوبي برخوردار هستند ولی ضعف مفهومي دارند. مخاطب با تماشاي فيلم ها با نوعي گيجي سالن را ترك مي كند اين مشكل ضعف فيلمنامه در اغلب فيلم ها از كجا ناشي مي شود؟
به نظر من نكته مهم در فيلمنامه به منبع الهام آن مربوط مي شود اينكه نويسنده از چه چيزي الهام گرفته باشد و منبعش چه باشد و چه موضوعي را براي روايت گزینش كند. همچنين شيوه اي كه براي نگارش فيلمنامه گزینش مي كنيم هم بسيار مهم هست. يك شيوه گزینش عنوان فيلمنامه اين است كه ما از زندگي و دنياي پيرامون و از جهاني كه مستقيم در دسترس حواس و فهم و دريافت ما هست، الهام بگيريم و در اجرا و پرداخت و ساخت فيلمنامه باورپذير و مبتكرانه عمل كنيم و يك شيوه ديگر گزینش عنوان و نگارش فيلمنامه اين است كه بنشينيم و از روي دست ماهواره و محصولاتي كه با كليشه هاي امتحان بعد داده سياسي و تجاري توليد شده است اند، تقليد كنيم. معمولا زماني هنر فيلمنامه نويسي رونق مي گيرد كه اولا پاي آموزشي مسوولانه و كاربردي در ميان باشد و بعد نويسنده از تجربيات شخصي و مشاهدات دنیا پيرامونش الهام بگيرد و به پرسشها مبتلابه و جاري مشترك با دنياي اطرافش توجه داشته باشد.
اينكه نويسنده از دنياي پيرامون خود الهام بگيرد يك بحث هست، محدوديتي كه در حين نگارش، نويسندگان ما با آن مواجه هستند بحث ديگري است.
بله و اين مي شود همان مشكلي كه شما به دنبال آن هستيد. در سينماي ما مشكلي قديمي وجود دارد و آن هم بحث سانسور و اصرار براي ايجاد فاصله بين سينما و زندگي است كه در اطراف سينما جريان دارد و مو جب قطع ارتباط زنده و بده و بستان فعال بين زندگي ايراني و سينماي ايراني مي شود. وقتي نويسنده ناگزير مي شود چشم و گوشش را به روي مباحث اثرگذاري كه در دنیا اطرافش جريان دارد، ببندد خواه ناخواه ذهن و زبان و روان شناسي ا و نه تنها در كار كه در زندگي هم تحت تاثير قرار مي گيرد.
وقتي منبع الهام شما از دنیا زنده و جا دار اطرافت به كانال هاي ماهواره اي يا كليشه هاي تجاري و تبليغاتي بازار سياه انتقال یافته مي شود نبايد توقع توليد متن شاهكار داشته باشي. تاريخ سينما گواهي مي دهد كه زندگي در زير تيغ سانسور يعني زوال روانشناسي اختراع و ابتكار و خلاقيت در هنرمند و كشاندن او به انفعال و تقليد و كپي برداري. خلاصه وقتي بين سينماي ايران و زندگي ايراني پيوند حقيقي و زنده و فعال وجود نداشته باشد خواه ناخواه آموزش درست و درماني هم وجود نخواهد داشت و فيلمنامه نويسي مي شود هميني كه هست.
اينجا نقش فيلمنامه اقتباسي بعد چه مي شود؟
بايد ببيني وقتي كتابي را براي اقتباس گزینش مي كني علت چيست؟ آيا داستانش به دنیا اطراف شما نزديك است؟ آيا بيان خوبي براي بازتاب تجربه شما و مشاهدات شما از دنياي اطراف تان است يا قالب خوبي است تا سفارش هاي صرفا تجاري يا سياسي را در آن سروسامان دهي؟
البته در بحث فيلمنامه هاي اقتباسي اين را هم بايد گفت و خودتان هم مي دانيد كه سرانه مطالعه در كشور به شدت پايين است.
مگر سينما جزو كشور نيست؟ سرانه مطالعه چه زماني اوج مي رود زماني كه ضرورتش احساس شود يا زماني كه فايده اش احساس شود. وقتي قرار است تو فقط پاسخگوي سفارش ها و تبليغاتي كه به تو القا مي شود، باشي نيازي به مطالعه نداري. در حال حاضر سينما در انحصار كليشه هاست. كليشه هم يعني اينكه ناچاري هويت خود را از تقليد كردن مهارت هاي ديگران بگيري. شما هرچقدر مجبور به كسب مهارت در تقليد از توانايي هاي ديگران بشوي به همان اندازه ناچاري نسبت به دغدغه هاي واقعي و جاري خودت و جامعه ات بي اعتناتر عمل كني؛ اينجاست كه ديگر ميزان سرانه مطالعه، محلي از اعراب ندارد.
پس شما هم مي پذيريد كه سينما در حال حاضر حالت بيزينسي به خود گرفته تا ارايه يك كار فرهنگي؟
بله. متاسفانه الان سينما در انحصار فعاليت هاي تجاري و سياسي و بازتوليد فيلم هاي كليشه اي قرارگرفته و براي همين مخاطب محدود يكي دوميليوني موجود در پايتخت و ده دوازده شهر ديگر كار مي كند و از سينماي ملي فقط اسمي مانده است.
در چنين شرايطي ايده اين فيلم چگونه در ذهن تان شكل گرفت؟
چند سال قبل كه ماشين هاي ميلياردي هنوز روي ارزش آنقدر باز نشده بود و زياد آفتابي نمي شدند روزي از پل مديريت عبور مي كردم و دنبال دارو بودم. ماشينم را گوشه اي پارك كردم و مي خواستم از عرض خيابان عبور كنم تا در آن سوي چهارراه به داروخانه بروم. ناگهان چشمم به يك ماشين عجيب غريب چندميلياردي افتاد كه پشت چراغ قرمز ايستاده بود و دور او را انبوهي از گداها گرفته بودند. از فرزند هاي كوچك گرفته تا چند مرد و يكي دو زن فرزند در بغل ، دور ماشين مي چرخيدند و سراغ راننده مي رفتند و با التماس مي درخواست کردند به او گل و فال حافظ و دستمال كاغذي و اسباب بازي و چيزهاي ديگر بفروشند، يكي هم براي او اسپند دود مي كرد و دور ماشينش مي چرخاند.
براي من صحنه اي عجيب و غيرمنتظره بود. انگار وقت برايم متوقف شد و تمام اتفاقات سي، چهل سال گذشته جلوي چشمم رژه رفت. انقلاب، مشت هاي گره كرده، تيراندازي، فوت بر شاه، پنجه هاي خونيني كه بر ديوارها حك مي شد، جنگ، حمله هاي هوايي، موشكباران، رژه تابوت ها، تحريم ها، زندگي كوپني، صف هاي طويل و ملال آور انتظار خريد، زحمت ملت و… ازنظرم گذشت. ما انقلاب كرديم كه به اينجا برسيم؟ (لحظاتي عليرضا داوودنژاد سكوت مي كند) ما انقلاب كرديم كه به عدالت اجتماعي برسيم، محروميت زدايي كنيم، به جامعه اي برسيم كه فاصله فاحش طبقاتي در آن نباشد، جامعه اي كه انسان در آن تحقير نشود و به ايراني احترام گذاشته شود! حالم بد شد.
رو برگرداندم و راه افتادم. خواستم از خيابان رد شوم كه چراغ سبز شد و ازقضا همان ماشين در حال حركت به من رسيد در يك لحظه ما رودرروي هم قرار گرفتيم من با سرعت پريدم و از جلوي ماشين او رد شدم و خودم را به جدول وسط خيابان رساندم. راننده ماشين ميلياردي ترمزي كرد و سر من فرياد زد كه داري قرمزو مي ري! من هم فرياد زدم خودت صبح تا حالا چه كار مي كردي؟ و او درحالي كه از من دور مي شد، فرياد كشيد و گفت: دزدي…! ميخكوب شدم وهمان جا بالاي جدول ماندم و درحالي كه دور شدن آن ماشين فضايي را تماشا مي كردم و پاسخ گستاخانه راننده در ذهنم طنين انداز بود فيلم فراري را ديدم و ايده آن در ذهنم نقش بست.
اما داستان فيلم با تلفيقي از عقده هاي يك جوان خام شكل مي گيرد.
به خاطر اينكه بيشترين صدمه را از گرفتاري هاي موجود و شكاف طبقاتي كه به آن مبتلا شده است ايم جوان ها مجبور مي شوند. درحالي كه انبوه مردم در محروميت به سر مي برند و با مشكلات زندگي مي كنند و زير امواج سنگين تبليغات كالاهاي رنگارنگ ماهواره ها و شبكه هاي مجازي قرار دارند، بيشترين صدمه و لطمه متوجه چه كساني مي شود؟ معلوم است كه جوان ها آسيب روحي بيشتري مي بينند. جوان ها جيب ارزش خالي ولی دل ارزش پر است از آرزو و چشم ها و گوش ها و قلب هاي ارزش در معرض امواج تبليغات وسوسه انگيز انواعي از كالاهاي گران قيمت است و جلوي چشم ارزش مي بينند كه يك اقليت بدون هرگونه توجيه منطقي و قانوني از ثروت هاي نجومي و امكانات رفاهي خارج از استاندارد برخوردار هستند درحالي كه آنها در محروميت و بي پولي و بيكاري و فقر دست وپا مي زنند. اگر پدر و مادرها زحمت اين مشكلات را مي برند جوان هاي ما از اين وضعيت عميقا صدمه روحي و رواني مي بينند.
داستان فيلم با سانسور مواجه نشد؟
خلاصه داستان را به وزارت ارشاد ارايه داديم و پروانه ساخت گرفتيم ولی از هرگونه اسپانسر و حمايت مالي و وام محروم مانديم.
چرا كامبوزيا پرتوي را براي نگارش فيلمنامه گزینش كرديد؟
براي اينكه كامبوزيا پرتوي فهم سينمايي درجه يكي دارد و در نگارش فيلمنامه روزانه نويس خوبي هست. توصيف صحنه و ارتباط و گفت وگوها را باورپذير مي نويسد. به خصوص ديالوگ هايش خيلي نزديك به زبان محاوره و گفت وگوهاي في البداهه است.
راوي داستان فراري را آیا يك دختر شهرستاني با گويش گيلكي گزینش كرديد؟
براي اينكه پدرم لنگرودي است و خودم هم بخشي از عمرم را در شمال زندگي كرده ام و به گيلكي خيلي علاقه مند هستم. زماني كه در آستارا بودم دو تا دوست رشتي داشتم كه به واسطه معاشرت زياد با آنها و خانواده ارزش زبان گيلكي را ياد گرفتم و به اين لهجه كاملا مسلط شدم. من به رشت بيشتر از لنگرود كه شهر پدري ام هست، سفركرده ام و صفا و صميميتي كه در مردم رشت و كلا گيلاني ها ديده ام و دل بستگي هايي كه به آنها پيداكرده ام فراموش نشدني هست. خصوصا گويش آنها كه در آن گرماي انساني و صميميت عميقي احساس مي كنم.
اين صميميت با معصوميت يك دختر ۱۷ ساله در فيلم آميخته شده است و شخصيت گلنار را بسيار اثرگذار و دلپذير كرده است.
بله. دختر معصومي كه تحت تاثير تبليغات ماهواره اي قرارگرفته و باصداقت و شيرين زباني راجع به عوالم خود كه عوالم بسياري از هم نسلانش هم است حرف مي زند.
البته در كارنامه شما استفاده از لهجه هاي متفاوت چون لري و تركي وجود دارد.
اتفاقا با زبان رشتي هم قبلا كاركردم و فيلم تاريخي «خلع سلاح» را كه سخت ترين فيلم همه دوران كاري ام است با هنرپيشه هاي رشتي و زبان گيلكي ساختم. داستان فيلم راجع به جنگ دوم جهاني و اشغال رشت به وسیله ارتش سرخ است و قهرمان آن يك بانوي گيلك است كه در برابر روس هاي اشغالگر زمينه ساز يك جريان مقاومت مي شود و همين مقاومت منجر به درگيري مسلحانه و كشته شدن خودش و شوهرش و دامادش به وسیله ارتش سرخ مي شود. كل اين فيلم به زبان رشتي است ولی ازآنجايي كه فقط در جشنواره به نمايش درآمد و باوجودآنكه كانديداي ١٠ جايزه شد به اكران عمومي درنيامد. درواقع حسرت كار كردن به زبان پدري يا لااقل لهجه او در دلم مانده بود كه با ساختن فراري تا حدودي جبران شد.
و منصفانه بايد قضاوت كرد ترلان پروانه به درستي از بعد نقشش برآمد.
من ترلان را وقتي پنج ساله بود ديدم. براي فيلم هوو با مادرش به دفترم آمده بود ولی چون شخصيت فيلمم پسر بود با او همكاري نداشتم ولی گهگاه بازي او را در فيلم ها و سريال ها مي ديدم و متوجه بزرگ شدنش مي شدم. خاطرم نيست براي فيلم فراري چه كسي پيشنهاد بازي او را به من ارايه داد؛ ولی با او قرار ملاقات گذاشتيم و باهم گپ زديم كمي تمرين كرديم و متوجه شدم از بعد نقش برمي آيد. با محسن تنابنده هم با او تمرين كردم و بيشتر متوجه توانايي او شدم. البته بازيگران زيادي مدنظر بودند ولی درنهايت با ويژگي هايي كه در ترلان ديدم و تسلطي كه در گويش دارد و پيشرفت هايي كه در تمرين داشت او را گزینش كردم.
در طول فيلم لهجه «گلنار» اصلا تو ذوق نمي زند و خيلي مسلط است.
چون خودم گيلكي بلد هستم و به راحتي مي توانم با اين لهجه حرف بزنم روي ترلان كنترل داشتم و او هم تمرين زياد مي كرد.
نكته مهم ديگر اينكه براي معدود دفعاتي است كه شهرستاني ها (دختر داستان) در فيلم شما زبل هستند و آنها را راحت لوح فرض نكرديد.
آخر جوانان ما متعلق به نسلي هستند كه دايم سرشان توگوشي موبايل و ماهواره است و خوراك ارزش از اين طريق تامين مي شود و چشم و گوش ارزش نسبت به نسل قبل بازتر هست. امروز همه طبقات اجتماعي همه چيز و همه جا را در موبايل هاي ارزش و فضاي مجازي دارند مي بينند و مي شنوند و فهم آنها نسبت به نسلي كه گرفتار محروميت اطلاعاتي بود و اصلا خبر نداشت در دنيا و مملكت چه مي گذردخيلي بيشتراست. بسياري از آنها اصلا نمي دانستند و هرگز خبردار هم نمي شدند كه زيرپوست شهر چه مي گذرد ولی نسل جديد اينگونه نيست.
در مقطعي فيلم هاي تان با بازيگران آشنا شده است شكل مي گفت ولی از يكجايي تغيير رويه داديد. هرچقدر هم كه بگوييم تنابنده بازيگر آشنا شده است است ولی گيشه اي نيست. آن وقت كه طناز طباطبايي در فيلم مرهم بازي مي كرد آشنا شده است نبود. گزینش بازيگران بر چه مبنايي صورت گرفت؟
چيزي كه در گزینش بازيگران براي من اهميت دارد درآمدن نقش هست. تناسب نقش با صورت و ظرفيت هاي شخصيتي خود بازيگر برايم مهم هست. مهم است كه بازيگر بتواند به شكلي باورپذير وزنده و با گرماي انساني نقش را دربياورد. قبل از اينكه فيلم فراري را بسازم پيمان قاسم خاني تنابنده رابه من معرفي كرد. عطاران هم خيلي از او تعريف مي كرد. ما باهم آشنا شديم و چند جلسه باهم گپ زديم و باهم ديدار داشتيم. در اين جلسات بود كه من به قدرت و توانايي بازيگري تنابنده پي بردم. خوب آدم ها را مي فهمد و مجسم مي كند و لهجه هاي متفاوت را خيلي باورپذير و شيرين اجرا مي كند. وقتي خط قصه را پيدا كردم و با كامبوزيا در ميان گذاشتم با تنابنده هم صحبت كرديم و جلساتي را باهم معاشرت و گفت وگو كرديم.
در حين نگارش فيلمنامه با تنابنده در ارتباط بوديد؟
بله. وقت نگارش فيلمنامه جلسات متعددي با تنابنده و كامبوزيا داشتيم. روي پيدا كردن لهجه براي شخصيت نادر (محسن تنابنده) هم زياد فكر كرده بودم و مي خواستم او هم لهجه داشته باشد. چون وقتي كاراكتر لهجه دارد و آن را خوب اجرا مي كند براي مخاطب باورپذيرتر مي شود؛ ولی نمي دانستم چه لهجه اي گزینش كنم. طي گفت وگوهايي كه با تنابنده داشتم متوجه شدم او اصالتا قمي است و دايي هايش روي او تاثير زيادي داشتند. با خاطراتي كه تنابنده از دايي هايش و با لهجه قمي تعريف مي كرد من از خنده ريسه مي رفتم مضافا اينكه از يك انسان دانا و شريف اهل قم هم خاطره هايي داشتم كه به غني شدن اين نقش كمك مي كرد ضمن اينكه مادر خودم هم اصالتا اهل قم است و من از كودكي ارتباط زيادي با قمي ها داشتم ازجمله مادربزرگم كبري حسن زاده كه در مرهم با همين لهجه بازي كرده بود و به همه اين جهات تصميم گرفتيم تنابنده لهجه قمي داشته باشد. بنابراين لهجه تنابنده به خطه مادرم متعلق است و لهجه ترلان مربوط به موطن پدرم هست. درواقع لهجه هاي آبا و اجدادي را در فيلم فراري بازسازي كردم (مي خندد).
يكي از نكاتي كه در فيلم «فراري» به عينه مشهود است تاكيد روي شهر پایتخت کشور عزیزمان ایران هست. اين فيلم شهر پایتخت کشور عزیزمان ایران را با خصوصيات متفاوت آن و با زوايايي تازه از ماشين ها و خيابان ها و محله ها و بعضا كوچه ها به خوبي نشان مي دهد.
وقتي بنا مي گذاريم فيلمي كه مي سازيم در پيوند بازندگي و مشاهدات و تجربيات ما باشد به نظرم رسيد كه هنوز جاي شهر پایتخت کشور عزیزمان ایران در ميان فيلم هايم خالي است.
فيلم «مرهم» يا «هشت پا» هم در پایتخت کشور عزیزمان ایران روايت مي شود.
منظورم شهر پایتخت کشور عزیزمان ایران است به عنوان يك شخصيت و در ابعاد كلان تر و با ويژگي هايي كه امروزه در آن ديده مي شود. درواقع اين دغدغه در من وجود داشت كه شهري كه در روزانه زندگي مان در آن شناور هستيم در فيلمم نشان بدهم و از زواياي متفاوت به آن نگاه كنم تا ده ها سال بعد مردم بتوانند در فيلم فراري پایتخت کشور عزیزمان ایران امروزي را كه ما تجربه مي كنيم و مي شناسيم ببينند؛ و البته از توانايي ها و همكاري صميمانه محمود كلاري و پسرش كوهيار و هم تيم محمود كلاري نبايد گذشت كه مقصود مرا به درستي برآورده كردند.
فاصله دو ماشين «فراري» و «پيكان» دهه شصت در اين فيلم براي نشان دادن فاصله طبقاتي بود؟
اين همان شكاف طبقاتي است كه در ابتداي مصاحبه صحبتش را كرديم. فاصله بين «فراري» و «پيكان» دهه شصت درواقع فاصله بين مردم محروم جامعه و اقليت برخوردار و مرفه امروز را نشان مي دهد.
فاصله واقعاخيلي زياد است.
پيكان دهه شصت يعني شرايط جنگي و سختي كه در سال هاي شصت پشت سر گذاشتيم و دشواري هايي كه تحمل كرديم. اين پيكان فاصله را بهتر نشان مي دهد.
بعد از صحنه هيجان انگيز ويراژ ماشين ها در اتوبان و تصادفي كه صورت مي گيرد بهتر نبود بلافاصله تيتراژ فيلم اوج مي آمد؟ در اوج هيجان داستان تمام مي شد. ادامه روايت و نشان دادن داستان چه لزومي داشت؟
به هرحال در ادامه تصادف و نشان دادن تصوير غمناك نادر با آن اندوه عميق كه دارد و دلش براي معصوميت گلنار مي سوزد و گريه مي كند براي من جالب بود. حقيقتا هر وقت فيلم فراري را مي بينم آخر داستان براي گلنار گريه ام مي گيرد. دختر معصومي كه در طبقه اي محروم و بي پناه به دنيا آمده و در اجتماعي مال اندوز و مصرفي و بي رحم درپي نجات از محروميت و رسيدن به آرزوهاي كوچك خوداست.
اين نوع پايان بندي يعني رفتن تنابنده به محيط پاك و سرسبز و تميزي كه گلنار در آن زندگي مي كرده است و مقايسه طبيعت بكر آن جا با شهري كه در طول فيلم ديده ايم با آن مادر دل شكسته كه دلواپس حرف هاي مردم و عواقب ماجراجويي هاي دخترش براي خانواده است و دست آخر ماندن روي آن كوله پشتي كه انگار آینده تهديدآميز يك نسل را حمل مي كند درواقع نوعي مرثيه هست. مرثيه اي كه نه فقط براي دختري قرباني از طبقه اي محروم سروده مي شود كه شايد مشمول بر حال آن جوانكي كه آقازاده خوانده مي شوند هم است چراكه آنها هم در اصل قرباني طمع ورزي هاي نسل راه گم كرده پيش از خود هستند. نسلي كه خيال مي كند با عبور از درياي خون هاي ريخته شده است و از قبال به حراج گذاشتن آرزوها و آرزوی بزرگ هاي يك ملت مي توان به آرامش و رفاه و سعادت رسيد.
نكته مهم در فيلمنامه به منبع الهام آن مربوط مي شود اينكه نويسنده از چه چيزي الهام گرفته باشد و منبعش چه باشد و چه موضوعي را براي روايت گزینش كند. همچنين شيوه اي كه براي نگارش فيلمنامه گزینش مي كنيم هم بسيار مهم است.
در سينماي ما مشكلي قديمي وجود دارد و آن هم بحث سانسور و اصرار براي ايجاد فاصله بين سينما و زندگي است كه در اطراف سينما جريان دارد و مو جب قطع ارتباط زنده و بده و بستان فعال بين زندگي ايراني و سينماي ايراني مي شود.
كامبوزيا پرتوي فهم سينمايي درجه يكي دارد و در نگارش فيلمنامه روزانه نويس خوبي هست. توصيف صحنه و ارتباط و گفت وگوها را باورپذير مي نويسد. به خصوص ديالوگ هايش خيلي نزديك به زبان محاوره و گفت وگوهاي في البداهه است.
«فراری» مرثیه‌ای جهت آرمان‌های بزرگ است / عليرضا داوودنژاد
روزنامه اعتماد
واژه های کلیدی: زندگي | ماشين | داستان | داستان | محسن تنابنده | اخبار فرهنگی و هنری
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
